حکایت اول
  بازرگانى را هزار دینار خسارت افتاد؛  پسر را گفت: نباید که این سخن با کسی درمیان نهی. گفت: ای‌پدر، فرمان توراست، نگویم، ولکن خواهم مرا بر فایده این مطلع گردانی، که مصلحت در نهان داشتن چیست؟ گفت: تا مصیبت دو نشود یکی نقصان مایه و دیگر شماتت همسایه.

مگوى انده خویش با دشمنان                                              که لا حول گویند شادى کنان
*****
حکایت دوم
جوانی خردمند از فنون فضایل حظی وافر داشت، و طبعی نافر. چندانکه در محافل دانشمندان نشستی زبان سخن ببستی؛ باری پدرش گفت: ای پسر، تو نیز آنچه دانی بگوی. گفت: ترسم که بپرسند از آنچه ندانم و شرمساری برم.

نشنیدى که صوفیى مى‌کوفت                                             زیر نعلین خویش میخى چند
  آستینش گرفت سرهنگى                                                   که بیا نعل بر ستورم بند
*****
 حکایت سوم 
  عالمی معتبر را مناظره افتاد با یکی از ملاحده لعنهم الله علی حده. و به حجت با او بس نیامد؛ سپر بینداخت و برگشت. کسی گفتش: تو را با چندین فضل و ادب که داری با بی‌دینی حجت نماند؟ گفت: علم من قرآن است و حدیث و گفتار مشایخ؛ و او بدینها معتفد  نیست و نمی‌شنود. مرا شنیدن کفر او به چه کار آید.

آن کس که به قرآن و خبر زو نرهى                                                 آنست جوابش که جوابش ندهى
*****
 حکایت چهارم
 جالینوس ابلهی را دید دست در گریبان دانشمندی زده و بی‌حرمتی همی‌کرد. گفت: اگر این نادان نبودی کار وی با نادانان بدینجا نرسیدی.

دو عاقل را نباشد کین و پیکار                                          نه دانایى ستیزد با سبکسار
  اگر نادان به وحشت سخت گوید                                     خردمندش به نرمى دل بجوید
  دو صاحبدل نگهدارند مویى                                             همیدون سرکشى و آزرم جویى
  و گر بر هر دو جانب جاهلانند                                            اگر زنجیر باشد بگسلانند
 
یکى را زشتخویى داد دشنام                                             تحمل کرد و گفت اى خوب فرجام
  بتر زانم که خواهى گفتن آنى                                            که دانم عیب من چون من ندانى
*****
 حکایت پنجم
سحبان وائل را در فصاحت بی‌نظیر نهاده‌اند. بحکم آنکه بر سر جمع، سالی سخن گفتی لفظی مکرر نکردی. و گر همان اتفاق افتادی، بعبارتی دیگر بگفتی. وز جمله آداب ندماء ملوک یکی اینست.

سخن گرچه دلبند و شیرین بود                                            سزاوار تصدیق و تحسین بود

چو یکبار گفتی مگو باز پس                                                  که حلوا چو یکبار خوردند بس
*****
حکایت ششم
یکی از حکما را شنیدم که می‌گفت: هرگز کسی بجهل خویش اقرار نکرده است مگر آن کس، که چون دیگری در سخن باشد همچنان ناتمام گفته سخن آغاز کند.

سخن را سر است اى خداوند و بُن                             میاور سخن در میان سخُن
  خداوند تدبیر و فرهنگ و هوش                                      نگوید سخن تا نبیند خموش 
*****
 حکایت هفتم
 تنی چند از بندگان محمود، گفتند حسن میمندی را که سلطان امروز تو را چه گفت در فلان مصلحت؟ گفت: بر شما هم پوشیده نباشد. گفتند آنچه با تو گوید به امثال ما گفتن روا ندارد. گفت: به اعتماد آنکه داند که نگویم پس چرا همی پرسید.

نه هر سخن که برآید بگوید اهل شناخت                          به سرٌ شاه سر خویشتن نشاید باخت
*****
 حکایت هشتم
  در عقد بیع سرایی متردد بودم؛ جهودی گفت: آخر من از کدخدایان این محلم . وصف این خانه چنانکه هست از من پرس؛ بخر که هیچ عیبی ندارد. گفتم: بجز آنکه تو همسایه منی.

خانه‌ای  را که چون تو همسایه است                             ده درم سیم  بد‌عیار  ارزد
لکن امیدوار باید بود                                                      که پس از مرگ تو هزار ارزد
*****
  حکایت نهم
 یکی از شعرا پیش امیر دزدان رفت و ثنایی بر او بگفت. فرمود تا جامه ازو برکنند و از ده بدر کنند. مسکین برهنه به سرما همی رفت. سگان در قفای وی افتادند. خواست تا سنگی بردارد و سگان را دفع کند، در زمین یخ گرفته بود، عاجز شد، گفت: این چه حرامزاده مردمانند، سگ را گشاده‌اند و سنگ را بسته. امیر از غرفه بدید و بشنید و بخندید، گفت: ای حکیم، از من چیزی بخواه. گفت: جامه خود را می‌خواهم اگر انعام فرمایی. رضینا من نوالک بالرحیل.

امیدوار بود آدمى به خیر کسان                                                        مرا به خیر تو امید نیست شر مرسان
سالار دزدان را رحمت بروی آمد و جامه باز فرمود و قبا پوستینی برو مزید کرد و درمی چند.
*****
حکایت دهم
منجمی به خانه درآمد، یکی مرد بیگانه را دید با زن او بهم نشسته. دشنام و سقط گفت و فتنه و آشوب برخاست. صاحبدلی که برین واقف بود گفت:

تو بر اوج فلک چه دانى چیست                                       که ندانى که در سرایت کیست
*****
حکایت یازدهم
 خطیبی کریه‌الصوت خود را خوش آواز پنداشتی و فریاد بیهده برداشتی؛ گفتی نعیب غراب‌البین در پرده الحان اوست، یا آیت ان انکر الاصوات  در شان او.
مردم قریه بعلت جاهی که داشت بلیتش می‌کشیدند و اذیتش را مصلحت نمی‌دیدند. تا یکی از خطبای آن اقلیم که با او عداوتی نهانی داشت باری بپرسش آمده بودش. گفت: تو را خوابی دیده‌ام، خیر باد. گفتا: چه دیدی؟ گفت: چنان دیدم که تو را آواز خوش بودی و مردمان از انفاس تو در راحت. خطیب اندرین لختی بیندیشید و گفت: این مبارک خوابست که دیدی که مرا بر عیب خود واقف گردانیدی، معلوم شد که آواز ناخوش دارم و خلق از بلند خواندن من در رنج. توبه  کردم کزین پس خطبه نگویم مگر بآهستگی.

از صحبت دوستى برنجم                                              کاخلاق بدم حسن نماید
  عیبم هنر و کمال بیند                                               خارم گل و یاسمن نماید
  کو دشمن شوخ چشم  ناپاک                                     تا عیب مرا به من نماید

حکایت دوازدهم

پیاده‏ ای سر و پا برهنه با کاروان حجاز از کوفه بدر آمد، همراه ما شد و خرامان همی‏ رفت و می‏گفت:
نه بر شتری سوارم، نه چو خر به زیر بارم
نه خداوند رعیت، نه غلام شهریارم
غم موجود و پریشانی معدوم ندارم
نفسی می‏زنم آسوده و عمری به سر آرم
اشتر سواری گفتش: ای درویش کجا می‏روی؛ برگرد که بسختی بمیری. نشنید و قدم در بیابان نهاد و برفت. چون به نخله محمود رسیدیم، توانگر را اجل فرا رسید. درویش به بالینش آمد و گفت: ما به سختی نمردیم و تو بر بُختی ‏بمردی.
شخصی همه شب بر سر بیمار گریست
چون روز شد او بمرد و بیمار بزیست

حکایت اول
  بازرگانى را هزار دینار خسارت افتاد؛  پسر را گفت: نباید که این سخن با کسی درمیان نهی. گفت: ای‌پدر، فرمان توراست، نگویم، ولکن خواهم مرا بر فایده این مطلع گردانی، که مصلحت در نهان داشتن چیست؟ گفت: تا مصیبت دو نشود یکی نقصان مایه و دیگر شماتت همسایه.

مگوى انده خویش با دشمنان                                              که لا حول گویند شادى کنان
*****
حکایت دوم
جوانی خردمند از فنون فضایل حظی وافر داشت، و طبعی نافر. چندانکه در محافل دانشمندان نشستی زبان سخن ببستی؛ باری پدرش گفت: ای پسر، تو نیز آنچه دانی بگوی. گفت: ترسم که بپرسند از آنچه ندانم و شرمساری برم.

نشنیدى که صوفیى مى‌کوفت                                             زیر نعلین خویش میخى چند
  آستینش گرفت سرهنگى                                                   که بیا نعل بر ستورم بند
*****
 حکایت سوم 
  عالمی معتبر را مناظره افتاد با یکی از ملاحده لعنهم الله علی حده. و به حجت با او بس نیامد؛ سپر بینداخت و برگشت. کسی گفتش: تو را با چندین فضل و ادب که داری با بی‌دینی حجت نماند؟ گفت: علم من قرآن است و حدیث و گفتار مشایخ؛ و او بدینها معتفد  نیست و نمی‌شنود. مرا شنیدن کفر او به چه کار آید.

آن کس که به قرآن و خبر زو نرهى                                                 آنست جوابش که جوابش ندهى
*****
 حکایت چهارم
 جالینوس ابلهی را دید دست در گریبان دانشمندی زده و بی‌حرمتی همی‌کرد. گفت: اگر این نادان نبودی کار وی با نادانان بدینجا نرسیدی.

دو عاقل را نباشد کین و پیکار                                          نه دانایى ستیزد با سبکسار
  اگر نادان به وحشت سخت گوید                                     خردمندش به نرمى دل بجوید
  دو صاحبدل نگهدارند مویى                                             همیدون سرکشى و آزرم جویى
  و گر بر هر دو جانب جاهلانند                                            اگر زنجیر باشد بگسلانند
 
یکى را زشتخویى داد دشنام                                             تحمل کرد و گفت اى خوب فرجام
  بتر زانم که خواهى گفتن آنى                                            که دانم عیب من چون من ندانى
*****
 حکایت پنجم
سحبان وائل را در فصاحت بی‌نظیر نهاده‌اند. بحکم آنکه بر سر جمع، سالی سخن گفتی لفظی مکرر نکردی. و گر همان اتفاق افتادی، بعبارتی دیگر بگفتی. وز جمله آداب ندماء ملوک یکی اینست.

سخن گرچه دلبند و شیرین بود                                            سزاوار تصدیق و تحسین بود

چو یکبار گفتی مگو باز پس                                                  که حلوا چو یکبار خوردند بس
*****
حکایت ششم
یکی از حکما را شنیدم که می‌گفت: هرگز کسی بجهل خویش اقرار نکرده است مگر آن کس، که چون دیگری در سخن باشد همچنان ناتمام گفته سخن آغاز کند.

سخن را سر است اى خداوند و بُن                             میاور سخن در میان سخُن
  خداوند تدبیر و فرهنگ و هوش                                      نگوید سخن تا نبیند خموش 
*****
 حکایت هفتم
 تنی چند از بندگان محمود، گفتند حسن میمندی را که سلطان امروز تو را چه گفت در فلان مصلحت؟ گفت: بر شما هم پوشیده نباشد. گفتند آنچه با تو گوید به امثال ما گفتن روا ندارد. گفت: به اعتماد آنکه داند که نگویم پس چرا همی پرسید.

نه هر سخن که برآید بگوید اهل شناخت                          به سرٌ شاه سر خویشتن نشاید باخت
*****
 حکایت هشتم
  در عقد بیع سرایی متردد بودم؛ جهودی گفت: آخر من از کدخدایان این محلم . وصف این خانه چنانکه هست از من پرس؛ بخر که هیچ عیبی ندارد. گفتم: بجز آنکه تو همسایه منی.

خانه‌ای  را که چون تو همسایه است                             ده درم سیم  بد‌عیار  ارزد
لکن امیدوار باید بود                                                      که پس از مرگ تو هزار ارزد
*****
  حکایت نهم
 یکی از شعرا پیش امیر دزدان رفت و ثنایی بر او بگفت. فرمود تا جامه ازو برکنند و از ده بدر کنند. مسکین برهنه به سرما همی رفت. سگان در قفای وی افتادند. خواست تا سنگی بردارد و سگان را دفع کند، در زمین یخ گرفته بود، عاجز شد، گفت: این چه حرامزاده مردمانند، سگ را گشاده‌اند و سنگ را بسته. امیر از غرفه بدید و بشنید و بخندید، گفت: ای حکیم، از من چیزی بخواه. گفت: جامه خود را می‌خواهم اگر انعام فرمایی. رضینا من نوالک بالرحیل.

امیدوار بود آدمى به خیر کسان                                                        مرا به خیر تو امید نیست شر مرسان
سالار دزدان را رحمت بروی آمد و جامه باز فرمود و قبا پوستینی برو مزید کرد و درمی چند.
*****
حکایت دهم
منجمی به خانه درآمد، یکی مرد بیگانه را دید با زن او بهم نشسته. دشنام و سقط گفت و فتنه و آشوب برخاست. صاحبدلی که برین واقف بود گفت:

تو بر اوج فلک چه دانى چیست                                       که ندانى که در سرایت کیست
*****
حکایت یازدهم
 خطیبی کریه‌الصوت خود را خوش آواز پنداشتی و فریاد بیهده برداشتی؛ گفتی نعیب غراب‌البین در پرده الحان اوست، یا آیت ان انکر الاصوات  در شان او.
مردم قریه بعلت جاهی که داشت بلیتش می‌کشیدند و اذیتش را مصلحت نمی‌دیدند. تا یکی از خطبای آن اقلیم که با او عداوتی نهانی داشت باری بپرسش آمده بودش. گفت: تو را خوابی دیده‌ام، خیر باد. گفتا: چه دیدی؟ گفت: چنان دیدم که تو را آواز خوش بودی و مردمان از انفاس تو در راحت. خطیب اندرین لختی بیندیشید و گفت: این مبارک خوابست که دیدی که مرا بر عیب خود واقف گردانیدی، معلوم شد که آواز ناخوش دارم و خلق از بلند خواندن من در رنج. توبه  کردم کزین پس خطبه نگویم مگر بآهستگی.

از صحبت دوستى برنجم                                              کاخلاق بدم حسن نماید
  عیبم هنر و کمال بیند                                               خارم گل و یاسمن نماید
  کو دشمن شوخ چشم  ناپاک                                     تا عیب مرا به من نماید

حکایت دوازدهم

پیاده‏ ای سر و پا برهنه با کاروان حجاز از کوفه بدر آمد، همراه ما شد و خرامان همی‏ رفت و می‏گفت:
نه بر شتری سوارم، نه چو خر به زیر بارم
نه خداوند رعیت، نه غلام شهریارم
غم موجود و پریشانی معدوم ندارم
نفسی می‏زنم آسوده و عمری به سر آرم
اشتر سواری گفتش: ای درویش کجا می‏روی؛ برگرد که بسختی بمیری. نشنید و قدم در بیابان نهاد و برفت. چون به نخله محمود رسیدیم، توانگر را اجل فرا رسید. درویش به بالینش آمد و گفت: ما به سختی نمردیم و تو بر بُختی ‏بمردی.
شخصی همه شب بر سر بیمار گریست
چون روز شد او بمرد و بیمار بزیست

1 - شما بعنوان مرد خانواده ، چقدر عیالتان را دوست دارید ؟!
الف) به اندازه تعداد سکه های مهریه اش !
ب) به اندازه تعداد قطعات جهیزیه اش !
ج) به اندازه تعداد صفر های جلوی مبلغ موجودی حساب بانکی اش !
د) به اندازه تمام ستاره های آسمان در روز !

2 - چه عاملی سبب شد تا شما به خواستگاری عیالتان بروید ؟!
الف) جوونی کردم !
ب) سادگی کردم !
ج) گول خوردم !
د) من که نرفتم خواستگاری ، اون اومد !

3 - اگر خدایی ناکرده عیالتان فوت کند شما چه کار می کنید ؟!
الف) اول ناراحت و بعد خوشحال می شوید !
ب) اول خرما و بعد شاباش می دهید !
ج) اول قبرستان و بعد محضر می روید !
د) انشاا... بقای عمر ? تای دیگر باشه !

4 - ملاک شما در انتخاب عیالتان چه بوده است ؟!
الف) املاک پدرش !
ب) دارایی پدرش !
ج) املاک و دارایی پدرش !
د) همه موارد !

5 - اگر عیالتان از شما بخواهد که برای کادوی تولدش یک گردنبد طلا بخرید چکار می کنید ؟!
الف) تا بعد از روز تولدش گم و گور می شوید !
ب) تا بعد از روز تولدش خودتان را به مریضی می زنید !
ج) تا بعد از روز تولدش خودتان را به مردن می زنید !
د) آدرس یک بدلی فروشی کار درست را از دوستتان می گیرید !

6 - محبت آمیز ترین جمله ایکه به عیالتان گفته اید چه بوده است ؟!
الف) عزیزم ، امروز صبحانه چی داریم ؟!
ب) عزیزم ، امروز ناهار چی داریم ؟!
ج) عزیزم ، امشب شام چی داریم ؟!
د) من واقعا ... من واقعا عاشق .... من واقعا عاشق تو .... من واقعا عاشق تو روبچه با پنیرم !

7 - در کارهای منزل چقدر به عیالتان کمک می کنید ؟!
الف) در خوردن غذا با او همکاری می کنید !
ب) کانال های تلویزیون را شما با کنترل عوض می کنید !
ج) موقعی که عیالتان مشغول تمیز کردن منزل یا شستن ظروف است ، با زدن صوت و دست او را تشویق می کنید !
د) گاهی اوقات کارهای شخصی تان را خودتان انجام می دهید !

8- اگر عیالتان با شما قهر کند برای آشتی کردنش چه کار خواهید کرد ؟!
الف) شما هم با او قهر می کنید تا زمانیکه خودش بیاید منت کشی !
ب) از طریق بکارگیری سیستم اعمال خشونت ، او را به زور آشتی خواهید داد !
ج) او را تهدید می کنید که اگر تا ?? بشمارید و آشتی نکند سریعا اقدام به اختیار نمودن همسر جدید می نمایید !
د) حاضرید یک چیزی هم بدهید اگر همیشه قهر باشد !

9 - نظرتان در مورد این جمله چیست ؟ ( مهرم حلال ، جونم آزاد ! )
الف) زیبا ترین جمله دنیاست !
ب) با معنا ترین جمله دنیاست !
ج) خوشحال کننده ترین جمله دنیاست !
د) تخیلی ترین جمله عصر کنونی است !

10 - در کل ، از زندگی با عیالتان راضی هستید ؟!
الف) اگر نباشم چیکار کنم ؟!
ب) چاره ای جز این ندارم !
ج) یک جوری داریم می سازیم دیگه !
د) بله که راضی هستم البته تا زمانیکه بتوانم پول مهریه اش را جور کنم