از امام حسن بن علی بن ابی طالب «ع» روایت شده است , که فرمود : تنی چند از یهود به نزد رسول خدا صلی الله علیه و آله آمدند , پس دانشمندترین ایشان در باره مسائلی از آن حضرت سؤال کرد , و از جمله سؤالهایش این بود که گفت : خدای عزّ و جلّ به چه منظور 30 روز روزه در ساعات روز را بر امّت تو واجب ساخته است و بر امتهای دیگر بیش از این فزض فرموده است ؟ رسول خدا «ص» فرمود : «« وقتی آدم علیه السلام از آن میوه درخت خورد , سی روز اثر آن در شکم او باقی ماند , از این جهت خدا سی روز گرسنگی و تشنگی را بر نسل او فرض فرمود , و آنچه در شب می خورند تفضّلی از جانب خدای عزّ و جلّ در باره ایشان است . و کار بر آدم نیز بر همین گونه بوده است . »» و از این رو خدا آن را بر امّت من واجب ساخته است . سپس این آیه از سوره بقره را تلاوت فرمود : «« کُتِبَ عَلیکمُ الصًّیامُ .... »»مرد یهودی گفت : راست گفتی یا محّمد , پس مزد کسی که این ایام را روزه بدارد چیست ؟ »» فرمود : «« هیچ مؤمنی نیست که ماه رمضان را به قصد قربت روزه بدارد , مگر آنکه خدای تبارک و تعالی 7 خصلت را بر او  واجب می سازد , »» نخست ...

1-       آنکه حرام را در بدنش ذوب می کند .

2-       آنکه اورا به رحمت خدای تبارک و تعالی نزدیک می سازد ,

3-       آنکه با این عمل خطای پدرش آدم را جبران می کند ,

4-       آنکه فشارهای بیهوش کننده , جان دادن را بر او آسان می سازد ,

5-       آنکه او را از گرسنگی و تشنگی روز قیامت در امان می دارد ,

6-       آنکه خدا برات « سند » آزادی از آتش جهنّم را به او عطا می کند ,

7-       آنکه خدای عزّ و جلّ او را از غذاهای پاکیزه بهشت اطعام می نماید .

در این هنگام آن یهودی گفت : راست و صحیح گفتی , یا محمّد .

« من لایحضره الفقیه ,ج2, ص387 »