ای خـدای مهــــربان من ، بار دیگر ســجاد? قلـــبم را بر روی آیین? رویـــت می گشایم و در قنـــوت اندیشه هایم بخشـــش بـی کـــرانت را خواهـــانم .

بارالهــی ؛ تو معــبودی و من عـــابد ...

تو معشـــــوقی و من عاشـــق ...

تو باقـــی و من فـانی ...

تو شـــاهـی و من گـــدای کـــویَت ...

خـــدایا ؛! باید تــوبه کرد از ســالی که سرآمد ، ولی حاصـــلی نداشت جز آن که ریش? درخت وجودمان را در زمینی خشک محـــکم تر ساخت .!

و از چنــین درختی چــــگونه می توان انتــظار داشت که در بهـــار معرفت به ثمر بنشیند و در هوای کــمالات شاخ و برگ بگستراند .

پـــس راهــــی نمی ماند مگر این که با تیــشه ای ریـــش? تعلــــقات به گناه را بر کند ، ....

 و چه تیشه ای بهتر از استـــغفار و ندامـــــت به درگاه جوّد و کــــــــرم تو ...

پروردگارا ؛ ! از هست هـــــــایم بگویم یا از نیست هـــــایم .؟!!

از لطف و کــــرم تو بگویم یا    از   فقر و   خستــــــگی   روحـــــــم .؟!!

از صــــــــبر بـی پایان تو بگویم یا از لـــــجن زار گنــاهان خودم .؟!!

از هر چیز و هر کسی که بگویم ، بنــــالم   و   بینـــدیشم ، آغــاز و   پایانش تویــی ، ای بیـــگانه خـــالق بی همـــتا .

تو که مرا از ســـرای ســـیاه مَنیَت به قصـــر جاوید ابـــدیت کشاندی .

تو که مرا از کـــفر به شُــــکر رساندی . من چه بودم و تــــــو با من چه کردی .؟!!

من همانم که به خاطر دنیایم ، به تو عصـــیان ورزیدم ، ولی تـــو چه ،؟ تــــو همـانی که به خاطر آفــــریدن من خود را تحسین کردی .! من همانم که وقت تنـــگدستی و نیاز آن چنــان بر درگاهــــت می کوبـم و می نالــم که اگر نــخواهــی مرا ، چــون تــــو گـــــویی هــــزاران خــــدایی دیـــگر دارم ، اما تــــــــو ...

مرا آن چنان می خـــوانـی و انیــــس قـــلـب تنـــــهایم   می شوی که جــــز من ، گــــویی   بنـــده ای   دیـــــــگر در ایــن عــــــرش کــــــبریایی   نـداری و   نـداشـــتی .

خــدایا ؛!   ای   آن   که   با تمام   وجودم می پرستمت ، کاش طلوع   ظهور   فرا   می رسید ، غربت تلخ   بقیع می شکست و   فریاد «« یا عـلی »» از کعــب? مــوعــــودت بلـــند می شد تا داســــتان تلـــخ و غــم انگیز اسارت بشر در این زمین خـــاکی به پایان برسد .

به امـــــید آن روز ...