سال‌هاست که نیستی. ما مانده‌ایم و داغ تو را که بردل نهاد‌ه‌ایم. هر روز روبه‏رویمان تصاویر گلگون شما سرریز می‏شود و راه را برای کلام می‏بندد؛ از شما شهیدان چه می‌توان گفت و نوشت.

واژه‏های خاکسترگونه ما، فقط بلدند روبه‏روی شما ضجه بزنند. اما کاش می‏دانستند که یاد شما حرکت است و آگاهی! چه باید گفت که حنجره‏های خود را عبور دادید تا آن سوی مرزهای آگاهی و مرزهای ندیدن، جایی که واژه‏ای یافت نمی‏شود برای ستودنتان! اصلاً شما که برای تحسین برانگیزی قلم‏های ما بوسه بر عطر پرواز نزدید. ما مانده‏ایم و تنها یاد شما، اینجا فراوانند داغ‏های کمرشکن و زخم‏هایی که شما مرهمشان هستید.

این را بارها از مادران شهیدی شنیده‌ام که می‌گویند یاد و نام‌تان مرهم زخم‌هایشان بوده است.وقتی با بچه‌های شهدا می‌نشینیم و دست نوشته‏های شما خوانده می‏شود، درمی‏یابیم که شما نام دیگر خورشیدید و قرابتی نزدیک با خود عشق دارید...

وقتی عکس‌هایتان در ذهن ما ورق می‏خورند، تازه می‏فهمیم که عکس‏های تک‌تک شما اشاره می‏کرده است به بهترین فصل حیات و ما از آن غافل بودیم.

حال ما مانده‏ایم و دستانی که به دیواره‏های قفس می‏خورد. ما مانده‏ایم و نام جاویدتان. ما مانده‏ایم و موسم یاد شما که روزهای ما را ترمیم می‏کند و باورمان هست، چشمان آسمانی شهیدان است که کوچه‏های شهر را خورشید می‏پاشد.

ما ایستاده‌ایم پشت پنجره‏های انتظارکه نگاه ستاره‏پوش شما را بسیار تجربه کرده‏اند. اما سال‏هاست شهر، یادتان را نفس می‏کشد و نامتان، نشانی جاده‏های باران را هجا به هجا، به یادمان می‏آورد. ما مانده‌ایم و اقتدار روزهایمان را در شهیدان یافته‏ایم.

اگر ایستاده‏ایم و روشنی را ادامه می‏دهیم، یعنی دریافته‏ایم بزرگی‏تان را؛ یعنی هنوز بر پلکان دل‏هامان نشسته‏اید و چشمان شمعدانی‏ها را لبخند می‏زنید. تنها دعای‌مان این است خدا کند شرمنده شهدا نشویم!

یاد و خاطره شهدای پانزدهم آذر 84 که پرواز را با پرواز همسو شدند، گرامی باد.