- هنوز دست و دلت به کار نمی‌رود؟
- نه، اصلا. هیچ فرقی نکرده‌ام.
- داروهایت را مرتب می‌خوری؟
- بله.
- مرتب؟
- آن قرص و کپسولی را که نوشته بودید، یک هفته مرتب خوردم.
- چی؟ فقط یک هفته؟!
- بله.
- یعنی الان یک ماه است که داروهایت را قطع کرده‌ای؟
- بله.
- برای چی؟ من که گفتم آن داروها را باید هر روز بخوری!
- خب، دیدم توی آن یک هفته‌ای که دارو خوردم، هیچ فرقی نکردم. قبلا هم شنیده بودم که این قرص‌های اعصاب، کلی عارضه دارد و آدم را معتاد می‌کند. گفتم افسردگی‌ام که درمان نمی‌شود هیچ، ممکن است عوارض این قرصها هم نصیبم شود و معتاد شوم...
توصیه پزشک
بگذارید یک سوال ازتان بپرسم: اگر قلبتان درد بگیرد و دکتر بگوید شما باید تا آخر عمرتان شبی یک آسپیرین بخورید، باز هم ترس برتان می‌دارد که نکند به آسپیرین معتاد شوید؟! مطمئنا می‌گویید نه! می‌دانید چرا؟.
چون بیشترمان عادت کرده‌ایم بین بیماری‌های جسمی و روانی فرق بگذاریم؛ اما از نظر پزشکان، هیچ تفاوتی بین این بیماری‌ها وجود ندارد؛ یعنی به همان سادگی که ممکن است یک روز قلب آدم محتاج آسپیرین (یا یک داروی دیگر) شود، مغز آدم هم ممکن است یک روز محتاج فلوکستین (یا یک داروی دیگر) شود.
ضمن این‌که بیشتر درمان‌های روانپزشکی، بلندمدت است؛ دقیقا مثل درمان‌های دیابت، فشار خون، صرع و... مثلا همین فلوکستین که یک داروی ضد افسردگی است، بین چهار تا شش هفته طول می‌کشد تا به حداکثر کارایی خودش برسد، اما خیلی‌ها وقتی آن را یکی دو هفته مصرف می‌کنند و تاثیر دلخواهشان را نمی‌بینند، عطایش را به لقایش می‌بخشند.
کلمات کلیدی:
.jpg)
.jpg)
