کمترین امتیاز و امکاناتی برای سفر معلولان، چه درونشهری و چه برونشهری وجود ندارد. قانون تصریح کرده که در همه اماکن عمومی باید راهی برای این هموطنان ما نیز اندیشیده شود، اما در واقعیت آیا چنین است؟ به جز دو سینما در تهران همه سینماهای ما پله دارند.
جدای از پله‌ها، توان‌یابان کشور برای سفر باید با موانع بسیار دیگری نیز دست و پنجه نرم کنند. تعداد اتومبیل‌هایی که برای خدمت‌رسانی به توان‌یابان کشور مناسب‌سازی شده‌اند، بسیار اندک است و بر فرض که خودروی مناسب هم فراهم شود هزینه آن چند برابر هزینه سفر یک فرد عادی خواهد بود. ماده 4 قانون حمایت از حقوق معلولان مصوبه مجلس شورای اسلامی تصریح کرده که تمام پارک‌های تفریحی، موزه‌ها، جاذبه‌های گردشگری و سایت‌های میراث فرهنگی، سینما و تئاتر و بهای بلیت هواپیما و قطار باید برای معلولان به صورت نیم‌بها ارائه شود. امـــا آیا این قانون اجرا می‌شود؟
با توجه به این که شرایط کاری مناسب برای بسیاری از معلولان کشور فراهم نیست (و این خود جای سخن بسیار دارد) متاسفانه اغلب معلولان از فضای مناسب فعالیت های اجتماعی محرومند؛ کنج عزلت گزیده‌اند و در تنهایی خویش به سر می‌برند. سفر و گردشگری می‌تواند یکی از کلیدی‌ترین جایگزین‌های فضاهای اجتماعی برای توان‌یابان باشد. تغییر روحیه توان‌یابان در سفر و تا روزهای پس از آن برای دوستان و خانواده‌هایشان روشن است و این چیزی نیست که از چشم دیگر شهروندان -که مشکل جسمی ندارند - نیز پنهان مانده باشد. چه کسی این تجربه را نداشته که نخواهد سفر آخر هفته‌اش تمام شود؟
پیش از همه، رسانه‌ها و رسانه‌نگاران باید زبان حال توان‌یابان باشند و ابعاد اهمیت این مساله را برای همگان روشن کنند. اماکنی که مناسب بازدید معلولان نیست شناسایی کنند و با رسانه‌‌ای کردن موضوع و نقد آن گامی در راه اصلاح شرایط معلولان بردارند. در پایان باید نقش نهادهای مدنی مرتبط با توان‌یابان و همچنین سازمان‌های مردم‌نهاد را یاد کرد. این انجمن‌ها اگر از یکسو ارتباطشان با رسانه‌ها را بیشتر کنند و از سوی دیگر ارتباطشان را با یکدیگر افزایش دهند، تاثیر ماندگاری در هرچه متنوع‌تر‌شدن این سفرها و برنامه‌ها و همچنین بیشتر‌شدن تعداد آنها خواهد داشت. اینها که گفته شد کمترین پیش‌شرط‌های آماده شدن شرایط - چه از نظر اجتماعی و چه از نظر زیرساخت‌ها- برای گردشگری معلولان است
کلمات کلیدی:
.jpg)
.jpg)
