سؤال از شما، جواب از ما
چرا نماز را به زبان عربی می خوانیم؟

سؤال: چرا باید نماز را به زبان عربی خواند و حال آن‌که هرکس باید خدا را به زبان خودش بخواند، آیا این موضوع با جهانی بودن دین اسلام منافات ندارد؟
پاسخ: اتفاقا، خواندن نماز به زبان عربی یکی از نشانه‌‌های جهانی بودن دین اسلام است؛ زیرا جمعیتی که در یک صف قرار می‌گیرند و در یک جبهه‌ واحد فعالیت می‌کنند، ناگزیرند زبان واحدی داشته باشند که به وسیله آن تفاهم کنند: یعنی، علاوه بر زبان مادری و محلی، یک زبان عمومی و جهانی هم داشته باشند و وحدت بدون این قسمت مسلما کامل نیست.
امروز عده‌ای از متفکران معتقدند تا دنیا به صورت یک کشور در نیاید، مردم جهان روی سعادت را نخواهند دید و برای این که این موضوع جامه‌ عمل به خود بپوشد، نقشه‌هایی طرح کرده‌اند و یکی از مواد برنامه‌ آن‌ها به وجود آوردن یک زبان جهانی است.
خلاصه این که: خواندن نماز به یک زبان از طرف مسلمانان، رمز وحدت، و نشانه یگانگی آنان است و با توجه به این‌که زبان عربی به اعتراف اهل فن یکی از وسیع‌ترین و جامع‌ترین زبان‌های دنیا است، این حقیقت روشن‌تر می‌شود که تمام فرق مسلمانان می‌توانند آن را به عنوان یک زبان بین المللی بشناسند و از آن برای حسن تفاهم و همبستگی اسلامی استفاده کنند.
علاوه بر این، خواندن نماز به یک صورت معین، آن را از دستبرد و تحریف و آمیخته شدن به خرافات و مطالب بی اساس که بر اثر مداخله افراد غیر وارد هنگام ترجمه آن به زبان‌های دیگر رخ می‌دهد، نگاه می‌دارد و به این وسیله روح این عبادت اسلامی محفوظ‌تر می‌ماند.
منتها بر هر مسلمانی لازم است به قدر توانایی با زبان دینی خود آشنا شود و بداند با خدای خویش چه می‌گوید و اتفاقا یاد گرفتن ترجمه نماز که در یک صفحه‌ کتاب خلاصه می‌شود به اندازه‌ای ساده و آسان است که می‌توان آن را در یک ساعت برای تمام عمر یاد گرفت.
کوتاه سخن اینکه: مسأله‌ توحید و یگانگی، در تمام اصول و فروع اسلام یک زیر بنای اساسی محسوب می‌گردد و نماز به سوی قبله‌ واحد و در اوقات معین و به یک زبان مشخص، نمونه‌ای از این وحدت است. اگر هنگام مراسم حج در مکه باشیم و نماز جماعتی را که صدها هزار نفر از نژادها و ملیت‌های مختلف از سراسر جهان در آن شرکت می‌جویند و همه با هم می گویند «ا... اکبر» مشاهده کنیم، به عظمت و عمق این دستور پی می‌بریم که اگر هریک، این جمله روح پرور یا سایر اذکار نماز را به زبان محلی خود می‌گفت، چه هرج و مرج زشتی در آن روی می داد(1)
پی‌نوشت
1- کتاب پاسخ به پرسش‌های مذهبی