درس هایی آموزنده از حضرت آیت ا... بهجت(ره)
درباره عظمت سوگواری برای سیدالشهدا(علیه السلام)

 به مناسبت ایام سوگواری سالار شهیدان، گفت وگوی مشروحی با حجت‌الاسلام والمسلمین علی بهجت درباره دیدگاه‌های حضرت آیت‌ا... العظمی بهجت(ره) در زمینه امام حسین(ع) انجام شده که گزیده‌ای از آن را به نقل از «فارس» ملاحظه می‌کنید.

هر چیز که منتسب به امام حسین(ع) باشد، با ارزش و مقدس است

حجت‌الاسلام علی بهجت با اشاره به این‌که درباره زیارت و تبرک جستن به ضریح قدیمی و جدید اباعبدا... الحسین(ع) سؤالاتی مطرح می‌شود، اظهار داشت: لباس امام حسین(ع) یا هر چیز دیگری که به ایشان منتسب باشد، اصیل‌، با ارزش، پر برکت، مقدس و شفا هستند.

وی ادامه داد: خداوند در قرآن کریم می‌فرماید: پیراهن یوسف را فرستادیم، چشم یعقوب بینا شد. مگر حضرت یعقوب چشمش را عمل کرد یا این حرف دروغ است؟! خود خداوند می‌فرماید که ما با پیراهن یوسف، چشمان یعقوب را درمان کردیم. چشمی که سفید شده بود، درمان شد. این چشم با تبرک بر این پیراهن شفا یافت و خوب شد.

فرزند آیت‌ا... بهجت با طرح این پرسش که وهابیت چه جوابی برای این سخن خداوند دارند، افزود: وهابیت، گروهی از اعراب بسیار بدوی و پوسته‌نگرند که هیچ نمی‌اندیشند. آن‌ها عشق را نمی‌فهمند، مانند دیوار که شما نمی‌توانی عشق را به آن بفهمانی.

وی خاطرنشان کرد: اخیرا عده‌ای از دانشمندان به این نتیجه رسیده‌‌اند که کائنات هم می‌فهمند؛ آب هم می‌فهمد و اگر به آب حرف خوب بزنی، ساختار آن زیبا می‌شود. مرحوم پدرم قبلا این مطالب را می‌گفت و ما نمی‌فهمیدیم و حالا می‌بینیم لابراتوارها و آزمایشگاه‌های پیشرفته همین حرف را می‌زنند. بعد از رحلت ایشان به عمق خیلی از حرف هایشان پی بردیم و متعجب شدیم.

لباس‌ها و وسایل منتسب به امام حسین(ع) برای دشمنان، عذاب بود

فرزند آیت‌ا... بهجت با اشاره به این‌که مهم، نیت انسان‌ها در برخورد با هر چیزی است که منتسب به این بزرگواران معصوم است، افزود: آیا لباس‌های امام حسین(ع) و اولاد ایشان عزیز است یا نه؟ مگر اصحاب عمر سعد تمام وسایل و لباس‌های این بزرگواران را غارت نکردند؟ حتی به پیراهن پاره و کهنه امام حسین(ع) نیز رحم نکردند و با خود بردند. اما آیا این لباس‌ها و لوازم که به اهل بیت‌(ع) منتسب بود، برای آن‌ها شفا شد؟ آیا برای آن‌ها برکت داشت؟ قطعا نه.

حجت‌الاسلام بهجت اضافه کرد: پس مهم این است که انسان با چه نیتی این کار را انجام می‌دهد.
 این نیت انسان است که او را راهنمایی می‌کند و گره‌گشاست. در زمان حیات حضرت آیت‌ا... بهجت بعضی‌ها می‌آمدند و از ایشان تبرکی می‌خواستند. به آن‌ها می‌دادیم و باز بیش‌تر می‌خواستند.بنده با آن‌ها شوخی می‌کردم و می‌گفتم این کمش برکت دارد، اضافه‌اش می‌سوزاند. بعضی از آن‌ها که خیلی به آقا ارادت داشتند، می‌گفتند اشکال ندارد؛ سوزاندن آقای بهجت هم عشق است. گاهی نیز برای دیدن آقا می‌آمدند و جلوی در سر و صدا می‌کردند. من می‌گفتم شما سر و صدا می‌کنید، همسایه‌ها ناراحت می‌شوند و بعد به شوخی می‌گفتم اگر همسایه‌ها ناراحت شوند، آقای بهجت هم ناراحت می‌شوند و ممکن است شما را نفرین کنند. آن‌ها می‌گفتند نفرین آقای بهجت هم عشق است!

زمان برای انتساب شرط نیست، مهم خود انتساب است

حجت الاسلام علی بهجت با اشاره به این‌که مهم فهمیدن این عشق است و به کسانی که این عشق را نمی‌فهمند، نمی‌شود فهماند، گفت: کسانی که برخی شبهات را مطرح می‌کنند، فقط نگاه می‌کنند که یک فلزی هست و می‌گویند چرا مردم به آن تبرک می‌جویند! در حالی که این نیست. هر در و دیوار و هر فلزی این ارزش را ندارد. در و دیوار و ضریحی که منتسب به امام حسین(ع) است، عزیز است.

این پژوهشگر علوم دینی با تاکید بر این نکته مهم که در انتساب، بعد زمانی مطرح نیست گفت: این ضریح جدید، به امام حسین(ع)تعلق دارد و از روزی که کار ساخت آن شروع شد، به امام حسین(ع) منسوب است؛ به همین سبب مردم به یاد مولایشان، آن را می‌بوسند و تبرک می‌کنند.

تأکید آیت‌ا... بهجت بر شش‌گوشه ساخته‌شدن ضریح جدید سیدالشهدا(ع)

وی با اشاره به این‌که حضرت آیت‌ا... بهجت در ساخت همین ضریح جدید اباعبدا...(ع) فعال بودند، ادامه داد: هیات امنای ساخت ضریح که به دیدن ایشان آمدند، اصرار داشتند چون ضریح قبلی را شش امامی‌‌ها ساخته‌‌اند و به شکل شش گوشه ساخته شده است، ما این ضریح را بزرگ‌تر کنیم و چهار گوشه بسازیم اما آیت‌ا... بهجت فرمود که همان شش گوشه باشد. هیات امنا هم در جزوه‌‌شان نوشتند که به دستور ایشان همان شش گوشه ساخته شود.

ساخت گنبد طلای حضرت معصومه(س) زیر نظر آیت‌ا... بهجت

حجت الاسلام بهجت با تأکید بر این مطلب که ساخت گنبد طلای حضرت معصومه(س) نیز زیر نظر آیت‌ا... بهجت انجام شد، افزود: ماجرای آن بسیار مفصل است و کرامات و برنامه‌های ویژه‌ای داشت که برای خود ما هم خیلی مشخص نبود. عکس‌ها و فیلم‌هایی در این زمینه هست.
ایشان اصلا در این رابطه، ماورایی را می‌دید و عجیب بود.

بوسیدن ضریح امام حسین(ع) وسیله اتصال است

فرزند آیت‌ا... بهجت ابراز داشت: بنده وقتی برای دیدن ضریح جدید امام حسین‌(ع) حضور داشتم، با من مطرح می‌کردند که چرا مردم این ضریح را می‌بوسند؟ گفتم مگر نمی‌بینید شخص وقتی ضریح را می‌بوسد و تبرک می‌کند، می‌گوید «السلام علیک یا اباعبدا...» و امام حسین‌(ع) را زیارت می‌کند؟ درحالی که اباعبدا... در این ضریح نیست، او در قلب‌هاست و این انسان از همین‌جا سیم خود را وصل می‌کند.

آیت‌ا... بهجت می‌گفتند گریه بر امام حسین(ع) از نماز شب بالاتر است

ـ امام حسین(ع) شخصیت بی‌نظیری است که خداوند در عالم وجود فقط همین یکی را آفریده است.کار عظیم امام حسین(ع) در عالم، یگانه است. حالا ما برای چنین شخصیت عظیمی گریه می‌کنیم. گاهی این گریه مرتبه‌ای از ناراحتی است و گاهی مرتبه‌ای از محبت است و اشک از شدت شوق و علاقه است؛ انسان نمی‌تواند تحمل کند و اشک می‌ریزد.

پدرم می‌گفت این حرف چیست که می‌گویند گریه یعنی چه؟ خیلی از انبیا از خوف خدا بکا داشته‌اند. آیا از شوق لقاء خدا بکا نداشتند؟ گریه از شوق رسیدن به معشوق حقیقی عالم داشته‌اند. علاوه بر آن داریم که خود انبیا(ع) برای امام حسین(ع) گریه می‌کردند. آن‌ها وقتی عظمت کار امام حسین(ع) را درک کردند، اشکشان جاری شد و توسل پیدا کردند. این مسأله، تک بودن و عظمت کار امام حسین(ع) را نشان می‌دهد.

عظمت کار امام حسین(ع) در برابر کار ابراهیم خلیل(ع)

امام حسین(ع) وجود عظیمی است که خدا او را دوست دارد. چطور دوستش دارد؟ آیا همان‌طور که حضرت ابراهیم را دوست دارد؟ نه، خیلی بالاتر از آن است. حضرت ابراهیم تسلیم امر خدا شد و زن و یک فرزند را به بیابان بی آب و علف برد که در آن جا دشمن نبود. یا در سال‌های بعد فرزندی را که رعنا شده بود به قربانگاه برد و خواست به دستور خدا قربانی‌اش کند ولی فرزندش حتی یک جراحت برنداشت و قطره‌ای خون از او جاری نشد.

خداوند برای حضرت ابراهیم سوره‌ای نازل کرد و در شأن ایشان این همه آیات دارد. حالا سؤال من این است اگر خداوند می‌خواست راجع به امام حسین(ع) بگوید، چه می‌کرد؟ چند برابر حضرت ابراهیم باید در مورد او می‌گفت؟ یعنی اگر بعد از قضیه حضرت ابراهیم و عبودیت و گذشت و سرسپردگی که نسبت به خداوند داشت، حالا خداوند راجع به امام حسین(ع) سوره‌ای نازل می‌کرد، چه می‌گفت؟ خداوند چه تعریفی از او می‌کرد؟

اگر ما با آن نشانه‌ها و الگوها و ابزارهای شناسایی که خداوند داده، به عظمت کار امام حسین(ع) نگاه کنیم، این قدر عظیم است که اصلا نمی‌توانیم عظمت آن را درک کنیم. گاهی گریه ما احساسی است در حالی‌که این گریه می‌تواند کارکردهای بسیار بیش تری داشته باشد.

گریه، اذن دخول و محرم شدن انسان است

پدرم می‌گفت: گریه، رابطه انسان با آن طرف عالم است. گریه، واسطه و رابطه است. وقتی که می‌خواهید وارد حرمی شوید و پا به حریمی بگذارید، طلب اجازه می‌کنید و اذن دخول می‌گیرید.

در روایت است که اگر برای اذن دخول زیارت امام حسین(ع) اشک از چشمت جاری شد، بدان اجازه داده شده است.

پس این اشک، رابطه انسان با ماوراء است.
 این اشک یک نشانه و رمز است. پدرم تأکید داشت خود گریه، یک اذن و اجازه است. مثل چراغی است که روشن می‌شود و برای تو نشانه است. اگر اشکی آمد، علامت این است که به تو اذن داده‌اند. این عین عبارت آقاست.

گریه بر سیدالشهدا(ع)، بالاتر از نماز شب

پدرم می‌گفت: گریه بر سیدالشهدا(ع) از همه مستحبات بالاتر است حتی از نماز شب! چون نماز شب حالتی جسمی دارد ولی گریه بر سیدالشهدا(ع) رقّت روحی است و عامل آن، آن را در درون انسان به وجود آورده است.

آیت ا... بهجت، 50 سال هر هفته مراسم داشتند و خودشان جلوی در می‌نشستند

ـ مسأله روضه اباعبدا...(ع) این‌قدر برای آیت‌ا... بهجت مهم بود که حدود 50 سال هر هفته مجلس داشتند و ایشان حاضر نبود به این سادگی این کار را ترک کند. حتی در حال مریضی اصرار داشت که این مجلس باید برقرار شود و اصرار داشت که خودش باید حضور داشته باشد. خیلی برایش مهم بود که از اول مجلس حضور داشته باشد.

سال‌ها این مجلس روضه در منزل ایشان بود و پدرم درها را باز می‌کرد و خودش دم در می‌نشست و برای هرکسی که وارد می‌شد، احترام می‌کرد. هیچ وقت این گونه نبود که فقط برای شخصیت خاصی بلند شود و برای همه این احترام را قائل می‌شد.

استاد آیت‌ا... بهجت پای سماور می‌نشست و در روضه سیدالشهدا(ع) چای می‌داد

ایشان می‌گفت: استاد بزرگ ما، مرحوم غروی کمپانی(آیت ا... کمپانی اصفهانی) که از لحاظ علمی در سطح بالایی بود، در مجالس روضه ابا عبدا...(ع) پای سماور می‌نشست و چای می‌داد.

مطلب دیگری که پدرم در این روضه‌ها بر آن اصرار داشت این بود که مجلس به مناسبت هر امامی که برگزار شده بود، باید آخرش به امام حسین(ع) ختم می‌شد. ایشان تأکید می‌کرد امام حسین(ع) منشأ همه این هاست و این قدر بزرگ است که همه این‌ها به او متوسل می‌شدند. نه تنها امامان، بلکه قبل‌تر از آن پیامبران نیز به ایشان متوسل می‌شدند.

خواندن زیارت عاشورا هر روز با صد لعن و صد سلام

مرحوم آیت‌ا... بهجت هر روز زیارت عاشورا را با صد لعن و صد سلام می‌خواند و بارها می‌گفت: آقایی از خدا خواسته بود تا زیارت عاشورایش هیچ روزی ترک نشود حتی در روز مرگش. ایشان نمی‌گفت که این درخواست خود من است. در حالی‌که ما می‌دیدیم خودش هر روز این کار را می‌کرد.

ایشان روز یکشنبه رحلت کرد.
 روز قبلش که شنبه بود، دیدم ایشان مشغول خواندن زیارت عاشورا شده بود و هنگامی که برای رفتن به درس جلوی در ایستاده بود، صد لعن و صد سلام را با تسبیح می‌شمرد. آن روز از همه روزها سرحال‌تر بود.

ایشان هر روز که به درس می‌رفت، شاید با تأخیر می‌رسید. به هرحال سن ایشان بالا بود و کمی کارها با تأخیر انجام می‌شد. خودشان می‌گفت کاری مانند لباس پوشیدن که در گذشته در عرض پنج دقیقه انجام می‌دادم، شاید الآن بیست دقیقه از من وقت می‌گیرد.

ایشان همیشه تا آماده می‌شدند، چند دقیقه‌ای از وقت گذشته بود که به دم در می‌رسیدند. ولی آن روز آخر، نیم ساعت زودتر جلوی در نشسته بودند و صد لعن و صد سلام را با تسبیح می‌گفتند که پس از آن عارضه‌ای به ایشان دست داد که گفت من امروز به درس نمی‌روم.

مرحوم آیت‌ا... بهجت تا لحظات آخر به خواندن زیارت عاشورا آن هم با صد لعن و صد سلام و حضور در مجلس سیدالشهدا(ع) التزام داشت. حتی در حالت مریضی می‌گفت من را به مجلس ببرید که می‌خواهم طلب شفا در مجلس امام حسین(ع) کنم.

پس از من، از ثلث مانده‌هایم، مجلس عزا و روضه سید‌الشهدا(ع) را اقامه کنید

سفارش پدرم همیشه این بود که خدا می‌داند این توسلات برای انسان چه می‌کند. این توسل برای انسان یک ارتباط است. چطور وقتی یک لامپ را به الکتریسیته متصل می‌کنیم، نور می‌دهد.
انسان اگر به این‌ها متوسل شود، اسباب وصل می‌شود. این توسل، یاد معشوقِ معشوق افتادن است. چون این بزرگواران عاشق خداوند بودند و خدا نیز عاشق آن‌ها بود.

انسان وقتی به آن‌ها متصل شود، انگار به خدا متصل شده است.
 این توسلات انسان را خدایی می‌کند. نظر ایشان این بود که انسان هرچه می‌تواند در این زمینه کم نگذارد. لذا خود ایشان با آخرین توانش می‌آمد.

ایشان در وصیت‌نامه خود ذکر کردند که بعد از من از ثلث مانده‌هایم، مجلس عزا و روضه سید‌الشهدا(ع) را اقامه کنید. ایشان می‌گفت اگر من در عمرم 50 سال مراسم گرفتم، کم است و بعد از من شما باز هم برایم مراسم روضه اباعبدلله(ع) را بگیرید. ایشان روی این مسائل خیلی توصیه و تأکید داشت.

شرکت در مجالس روضه سیدالشهدا(ع) تعظیم شعائر است

یکی از کارهای ایشان این بود که در مراسم مختلفی که برای اباعبدلله(ع) گرفته می‌شد، به اندازه توانشان شرکت می‌کردند.
 از زمان قدیم که من بچه بودم، ایشان به شرکت در این مجالس التزام داشت. شرکت در مجالس این بزرگواران را عظمت بخشیدن به یاد و نام آن‌ها می‌دانست. لذا می‌گفت شرکت در این مجالس تعظیم شعائر است.
ما باید به شعائر خود عظمت بخشیده و عزیز نگه داریم و برایمان مهم باشد و به آن‌ها اعتنا کنیم و برایشان وقت بگذاریم و عمر عزیز خود را صرف آن کنیم. خواندن زیارت عاشورا را بخصوص در تاسوعا و عاشورا با احوالات بیش‌تری انجام می‌داد.

به ما توصیه می‌کرد در این روزها(ایام محرم) این زیارت را بخوانید. مطلب دیگر این‌که خنده ایشان اصولا صدا نداشت و همیشه در حد یک لبخند بود. اما در این روزها ایشان اصلا همان لبخند را هم نداشت و پیوسته گرفته بود و به یاد امام حسین(ع) در حزن بود و می‌گفت: همین به یاد آن‌ها بودن را فقط خدا می‌داند چقدر اجر دارد.

ایشان اصرار داشت وقتی مجلس می‌گیرید، برتری‌ها و امتیازات اهل بیت(ع) را بگویید.
 فضائل و مناقب این حضرات را بگویید و نسبت به این قضیه ابراز احساسات کنید. حتی اگر گریه و اشک شما نمی‌آید، حالت گریه به خود بگیرید و در حال حزن باشید. تباکی کنید.